Ταινία είπατε; Οχι ακριβώς. Κάτι σαν «Τουρίστας» (The Tourist) εντελώς
Το διάταύτα από το πρώτο λεπτό. Στη γλώσσα της πιάτσας τολένε «feelgood». Να περνάς καλά. Με όνειρα πλαστικά. Και µε συνταγή µισή αµερικανική - µισή ευρωπαϊκή.
Γι’ αυτό ο σκηνοθέτης, ο Φλόριαν Χένκελ Φον Ντόνερσµαρκ, είναι ...
Γερµανός της Κολωνίας. Τον θυµηθήκατε; Οχι; Είναι το παιδί, µόλις 37 ετών, που πριν από τέσσερα χρόνια µε τις «Ζωές των άλλων» (Das Leben Der Anderen) έστειλε διακόσιους και πλέον χιλιάδες Αθηναίους να ξεροσταλιάζουν στις αίθουσες µε µια ιστορία που εκ πρώτης όψεως δεν είχε µισή πιθανότητα να κάνει καριέρα στα ταµεία. Το µεγαλύτερο και πιο απρόβλεπτοφαινόµενο των τελευταίων δέκα χρόνων!
Ετσι, λοιπόν, οι αµερικανοί παραγωγοί. Προκειµένου να δέσουν µια ιστορία που να κάνει καριέρα αξιοπρεπή, κυρίως στην ευρωπαϊκή κινηµατογραφική πιάτσα, επέλεξαν για το σενάριο, εκτός του γερµανού σκηνοθέτη και του Αµερικανού Κρίστοφερ ΜακΚουάρι, και έναν Αγγλο. Τον Τζούλιαν Φέλοους, τον σεναριογράφο µε Οσκαρ για το «Γκόσφορντ Παρκ» του ΡόµπερτΟλτµαν. Στο µυαλό τους είχαν λιγότερο action, περισσότερη κοµψότητα, µπόλικη Αντζελίνα, άφθονη τουριστική περιήγηση στο Παρίσι, αλλά κυρίως στη Βενετία. Και κοντά σε όλα αυτά, σε ρόλο συνοδού, «Extra Man», τον Τζόνι Ντεπ. Φυσικά για τα κορίτσια. Αποτέλεσµα; Η Αντζελίνα λάµπει. Αδύνατη, σχεδόν επιπέδου ανορεξικού µοντέλου, αλλά λάµπει. Με µια µικρή ένσταση όσον αφορά τις αναλογίες σώµατος - κεφαλής. Λεπτοµέρειες, θα πείτε. Αλλά από τις λεπτοµέρειες κρίνεται η οµορφιά καµιά φορά. Τέλος πάντων. Η Αντζελίνα λοιπόνκυκλοφορεί και πίσω της αφήνει συντρίµµια. Χωρίς εναέρια κόλπα, τατουάζ, βόµβες, νάρκες και ιπτάµενα στιλέτα. Να, έτσι. Μόνο µε τον αέρα, την αύρα των µατιών της,των τεράστιων βλεφαρίδων της, των ατελείωτων χειλιών της και των ποταµιαίωνξανθιών µαλλιών της.
Η σκηνή – απότις τελευταίες –που περιφέρεται σε στυλ κοντέσας του 19ου αιώνα µε τη µακριά τουαλέτα θα έκανε τον Λουκίνο Βισκόντι να παρατήσει όλεςτις πρωταγωνίστριές του και να γονατίσει στα πόδια της. Εν ολίγοις τα καλύτερα για τη δηµιουργική έµπνευση τηςκυρίας Κόλιν Ατγουντ, από τις πριµαντόνες στηνενδυµατολογία, µε δύο Οσκαρ (ένα εξ αυτών για το «Σικάγο»), καθώς καιστα 11 παλικάριακαι κορίτσια του Make up Department. Εντεκα!
Και ο Τζόνι; Τι να πω. Sorry, κορίτσια. Χαµηλότερος των περιστάσεων. Ολίγον αµήχανος. Και ολίγον αδιάφορος. Είπαµε. Ο συνοδός της κυρίας. Κάτι σαν ανθρώπινο ντεκόρ. Αλλά, για να λέµε όλη την αλήθεια, φαινόµενο κι αυτός. Οχι στην ερµηνεία, αλλά κυρίως στην ηλικία. Φαντάσου. Με πατηµένα τα 48 και τον µπαγάσα µετά βίας τον κάνεις τριάντα. Λόγω χηµείας; Μπορεί. Οι αγγαρείες του επαγγέλµατος. Παρ’ όλα αυτά, το όνοµα µετράει. Τι είναι «Ο τουρίστας»;
Μα φυσικά η Ζολί µετον Ντεπ µαζί. Ανευ αυτών, ούτε τα µισά εισιτήρια. Τι λέω... Κατευθείαν στο DVD. Και ούτε!
Και το στόρι, η ίντριγκα; Οσο ψαχνό η Ζολί των ελάχιστων κιλών, άλλο τόσο, ακόµα λιγότερο, η πλοκή του «Τουρίστα». ∆ηλαδή η Ελίζ Γουόρντ (και το όνοµα κοµψό, αριστοκρατικό, µε αύρα ευρωπαϊκή) ερωτευµένη µε Αλεξάντερ Πιρς, καταζητούµενο µεγαλοαπατεώνα.
Από τη µια το FBI τον καταδιώκει γιατί δεν έχει πληρώσει στην Εφορία το ποσό που αναλογεί στα 2,3 δισεκατοµµύρια µαύρα δολάρια. Από την άλλη ένας απατεώνας τραπεζίτης µε µπράβους ρωσικής Μαφίας τον καταδιώκει κι αυτός γιατί του έχει ξαφρίσει τα ίδια δισεκατοµµύρια. Από εδώ ο Πιρς, από εκεί ο Πιρς, άφαντος ο Πιρς.
Οπότε η Ελίζ λαµβάνει ραβασάκι από τον άφαντο Πιρς. Να επιβιβαστείς – τηςγράφει – στην ταχεία µε προορισµότη Βενετία και να πιάσεις κουβέντα µε έναν κοντό ασήµαντο τύπο. Οπερ και εγένετο. Μπαίνει η Ελίζ, σταµπάρει τον ασήµαντο κοντοστούπη, κάθεται απέναντί του και του λέει: «Εµένα µε λένε Ελίζ, εσένα;». «Φρανκ, αµερικανός καθηγητής Μαθηµατικών». «Συνηθισµένο όνοµα, να το αλλάξεις». Κάπως έτσι και η ταινία. Ολα συνηθισµένα χωρίς φαντασία. Εκτός από την κόµµωση, τα κοστούµια και της Αντζελίνας τη γοητεία!
Πηγή : www.tanea.gr
