Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται όλο και πιο έντονα στο θέατρο μια τάση, που θέλει ο ηθοποιός να μην είναι το κέντρο της σκηνής. Οι σκηνοθέτες συχνά ,δίνουν οδηγίες στους ερμηνευτές τους, να παίζουν μ' έναν τρόπο τελείως "εναλλακτικό" που να έχει "άποψη" και χρησιμοποιούν εντυπωσιακά εφέ για να μαγνητίσουν το κοινό.
Όλα αυτά είναι ...
... θεμιτά και ενδιαφέροντα και προσωπικά θέλω πολύ να παρακολουθώ διαφορετικές τάσεις, ακόμα και όταν είναι φανερά ξενόφερτες, αλλά ας μην ξεχνάμε πως το Α και το Ω στη σκηνή είναι και θα πρέπει να παραμείνει ο ηθοποιός.
Στο παρακάτω κείμενο, θα αναφερθώ μόνο σε ερμηνείες από παραστάσεις που έκαναν πρεμιέρα την σαιζόν 2010-2011, το διευκρινίζω αυτό γιατί από το άρθρο απουσιάζουν βροντερές ερμηνείες, όπως για παράδειγμα αυτή της Νένα Μεντή στην «Ευτυχία Παπαγιανοπούλου» ,για τις οποίες έχω γράψει στο παρελθόν.
Συρανό ντε Μπεζεράκ
Ο Συρανό που ερμηνεύει ο Νίκος Καραθάνος,(ο ίδιος σκηνοθέτησε και την παράσταση) είναι άψογος, χωρίς να κλείνεται στο εγώ του επικοινωνεί με τον υπόλοιπο θίασο και δεν αφήνει ασυγκίνητο κανέναν θεατή, η φωνή του τρέμει και ο πόνος του καθηλώνει. Αδιαμφισβήτητα από τις καλύτερες ερμηνείες που είδαμε φέτος .
Ο Επιστάτης
Ο Δημήτρης Καταλειφός παίζει για πρώτη φορά τον ρόλο του Ντεηβίς, από το κλασσικό έργου του Πίντερ και μας επιβεβαιώνει όλα τα θετικά σχόλια που συνοδεύουν το όνομα του όλα αυτά τα χρόνια. Μια υποδειγματική ερμηνεία από έναν βιρτουόζο στο σανίδι!
Τζόρνταν
Η Μαρίνα Ασλάνογλου ερμηνεύει με πάθος, αμεσότητα και ιδιαίτερη ευαισθησία τον ρόλο μια μητέρας που σκοτώνει το μωρό της.
Η ερμηνεία της μετρημένη, χωρίς υπερβολές και υστερίες, μιλάει στην καρδιά του θεατή για ένα εξαιρετικά ευαίσθητο και συνάμα σκληρό θέμα όπως η παιδοκτονία, ενώ παράλληλα θίγει λεπτά κοινωνικά ζητήματα, όπως η ενδοοικογενειακή βία και οι ψυχικές ασθένειες.
Μ΄ όλα της τα εκφραστικά μέσα σε εγρήγορση σε καθηλώνει για 75 λεπτά, που διαρκεί ο μονόλογος της. Η σκηνή γεμίζει, λες και τα πρόσωπα, στα οποία αναφέρεται είναι παρόντα ενώ το συναίσθημα περνά αβίαστα στην πλατεία.
Είναι εντυπωσιακό πως μια γυναίκα, που δεν είναι μητέρα έχει ανακαλύψει τόσο καλά την ψυχοσύνθεση της ηρωίδας.
COCK
Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου είναι εξαιρετικός στον ρόλο του ομοφυλόφιλου που διεκδικεί τον αγαπημένο του από μια γυναίκα.
Καταφέρνει να μας παρουσιάσει με επιτυχία, όλες τις πλευρές που έχει η προσωπικότητα του ρόλου του. Είναι δυναμικός, αυτάρκης, ενώ ταυτόχρονα τόσο εξαρτημένος και ευαίσθητος, τόσο μόνος και ανασφαλής σαν κουτάβι, όπως λέει και ο ίδιος σε μια σκηνή. Ο ήρωας του βγάζει χιούμορ και ειρωνεία, αφήνοντας πίσω κάθε είδους υπερβολή.
Η τριλογία του Παραθερισμού
Μια παράσταση με συνολικά εξαιρετικές ερμηνείες, που θα μπορούσαν σχεδόν όλες να βρίσκονται σ' αυτό το άρθρο. Θα αναφερθώ επιλεκτικά στην Εμιλι Κολιανδρή γιατί μέσα από τον ρόλο της Βιττόρια είχε την ευκαιρία να μας δείξει πολλές από τις δυνατότητες της, που δεν γνωρίζαμε.
Πλατόνοφ
Την Μαρία Πρωτόππαπα την είδαμε να ανεβάζει για δεύτερη χρονιά την καταπληκτική «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α» της, αλλά όπως προανέφερα, μιλάμε για τις νέες παραστάσεις της σαιζόν. Για τον λόγο αυτό η Μαρία Πρωτόπαππα βρίσκεται εδώ για τον ρόλο της Σοφία Γέγκοροβνα στην ανατρεπτική παράσταση του Γιώργου Λάνθιμου.
Μια ηθοποιός που έχει την ικανότητα να μεταμορφώνεται στην σκηνή, να λάμπει, να την γεμίζει μόνο και μόνο με το στήσιμο της.
Συμβολαιογράφος
Με μια Υρώ Μανέ, όπως σίγουρα δεν έχουμε ξαναδεί, να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον μας από την πρώτη μέχρι την τελευταία της λέξη. Μια ερμηνεία, με βάθος, ουσία και αλήθεια. Σε έκανε να νιώθεις πως αν και μόνη στη σκηνή, είχε παρέα.
Χάρολντ και Μοντ
Μια παράσταση μ' ένα πολύ γνωστό πρωταγωνιστικό δίδυμο (Π. Φιλιππίδης- Α. Παναγιωτοπούλου) και όμως εμείς ξεχωρίσαμε την Άννα Μονογιού , η οποία στον τριπλό της ρόλο έκλεψε την παράσταση!
Κομμάτια και θρύψαλα
Ο Γιώργος Αρμένης σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο έργο του Γιάννη Σκούρτη. Μας χαρίζει δύο ώρες γεμάτες μ΄ όλες τις διαστάσεις του πολύπλευρου ταλέντου του. Μας κάνει να γελάμε, να συγκινούμαστε, να ανατριχιάζουμε, να ταυτιζόμαστε με τους ήρωες του και να προβληματιζόμαστε.
Δεν αφήνει κανένα εκφραστικό του μέσον να χαθεί και αποφεύγει με επιτυχία το μελό και την υπερβολή.Μπαίνει στο σώμα του κάθε ρόλου και ζωντανεύει τον κάθε ήρωα μοναδικά.
Κόκκινο
Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος είναι εξαιρετικός σ' αυτόν τον ρόλο, πάθος, ένταση, συναίσθημα κυριαρχούν στην ερμηνεία του και περνούν αβίαστα στην πλατεία. Από τους ηθοποιούς που δεν υπάρχει περίπτωση να σε απογοητεύσουν.
Επιφυλάσσομαι για μια συνέχεια και ζητώ συγγνώμη για τυχόν απουσίες. Είπαμε 400 παραστάσεις είναι αυτές αναγκαστικά κάποιες θα χάσουμε..
ΠΗΓΗ: cosmo.gr
